اتل متل جدايي

 جانباز شيمييايي

قشنگ تر از ماه و مهر

استاد خوبم سپهر

رفتي و با رفتنت

جا مونده اين پير هنت

سروده هات پيامه

شعار يک قيامه

قيام بر ضد دشمن

دشمن دين و ميهن

بسيجيا شبيخون

دل آقا نشه خون

گردانهاي عاشورا

آهاي اعضاي شورا

جنگه ولي بي ترکش

با آرامش بي ارتش

الو الو.بچه ها

بريد توي کوچه ها

خط مقدم اونجاست

جنگ هنوز هم پابر جاست

کي گفته جنگ تمومه

خواب و خوراک حرومه

تازه شروع کاره

موشک ها شد ماهواره

 به جاي مين توي جنگ

کاشته شده نام و ننگ

به جاي تانک و موشک

شبهه و ترديدو شک

به جاي شيميايي

فيلمهاي سينمايي

تو اين بازار پر جوش

يه عده ايمان فروش

ميگن زمان جنگ نيست

اين کارتون قشنگ نيست

يه عده اي کمونيست

ميگن شهيد الگو نيست

ادامه دارد

فتح خرمشهر فتح ارزشهاست

سوم خرداد سالروز آزاد سازی خونين شهر قهرمان گرامی باد

گرامی باد ياد و خاطره شهدای عمليات غرور آفرين بيت المقدس

آری بدرستی که سوم خرداد نماد عزت و افتخار حسينی می باشد .

آغاز امامت امام عصر؛ امام مستضعفین , حظرت بقیة الله بر تمام حقجویان جهان به خصوص شیعیان مبارکباد.

بیایید از امروز به امام عصر (عج) یک قدم نزدیکتر شویم .

در کدامین روزگار انسان بر اثر آشنا شدن با نور خدا ؛ تیرگی ها و تاریکی ها و زورگویی ها و تزویر ها را کنار نهاده و به حکومت عادلانه الهی که جهانی خواهد بود می رسد؟ در چه زمانی؟.....در چه زمانی؟

آیا این ها همه , جز در حکومت حضرت بقیة الله (عج) مبیسر است؟ پس چرا شکوه آن زمان را احساس نمی کنیم ؟ و چرا از تیرگی های این زمان شِکوه نمی نماییم؟

چرا از وضع جهان در آینده آگاهی نداریم؟ و چرا به وظایف دوران غیبت عمل نمی نماییم؟؟

پاسخ  این سوالات این است که ما با عصر غیبت و تاریکی و ظلم و ستم در آن گره خورده ایم , به حدی که مجذوب ظلم و ظلمت گشته و به آن خو گرفته و معتاد شده ایم !! و اعتیاد یک قدرت بسیار قوی برای کشاندن انسان ها به طور ناخودآگاه به سوی خوبی ها و یا  بدی هاست !!!

اعتیاد و خو گرفتن انسان به هر چیزی همچون فطرت و طبیعت او , آدمی را به سوی آن می کشاند به طوری که گویی اراده و اختیار را از انسان  در مقابل آن و عمل کردن برخلاف آن گرفته است ! این قدرت را خداوند در اعتیاد قرار داده است تا آدمی با خو گرفتن به خوبی ها بدون زحمت و ناخود آگاه به سوی آن هل جذب شود و از بدی ها و زشتی ها کناره گیرد .

به این جهت امیر مومنان امام علی (ع) عادت را طبیعت دوم انسان بر شمرده اند و فرموده اند :

   عادت طبیعت دوم انسان است .  (شرح غررالحکم1/185)

بنابر این فرمایش همان گونه که انسان به سوی آنچه فطرت و طبیعت او اقتضا دارد به راه می افتد ؛ به سوی آنچه  به آن خو گرفته  و عادت نموده نیز خرکت می کند.

متاسفانه جامعه بشری بر اثر نداشتن رهبری صحیح و نبود قدرتی که بتواند اجتماع را به سوی فضیلت های اخلاقی و صفات برجسته انسانی سوق داده و هدایت نماید به عادت های اشتباه فردی و اجتماعی گرفتار شده است.

اعتیادهای های اجتماعی قدرتی بسیار بیشتر از اعتیادهای فردی دارند و آسان تر می توانند انسان را به سوی چیزی که اجتماع به آن خو گرفته است ؛ بکشاند.

یکی از عادت های شوم اجتماعی که جامعه ما را به خود گرفتار نموده  و در بند اسارت کشیده است , خو گرفتن به وضع موجود و سازش با آن است به گونه ایی که هرگز درباره ی آینده  حیاتبخش  و نجات دهنده فکر و اندیشه ایی نکنند.

با آنکه رسول خدا (ص) با بیان مساله "انتظار" و تشویق انسان ها به سوی آن , مردم را به اشتباه بودن سوختن و ساختن آگاه نموده  و با بیان مسئله انتظار آنان را به امید و حرکت به سوی آینده ایی روشن فرا خوانده اند  , متاسفانه کسانی که وظیفه داشتند این مساله مهم و حیاتی  را برای مردم بیان کنند ؛ در این وظیفه کوتاهی ورزیده اند .

به این جهت مردمان همچنان به سوختن و ساختن  عادت کرده اند و درباره رسیدن به آینده درخشان تلاش نکرده اند و با کمال تاسف  مساله غیبت امام عصر (عج) هنوز ادامه یافته است.

هنوز اکثریت جامعه ما به یک نوع اعتیاد که غفلت از مساله ظهور امام عصر (عج) می باشد گرفتار است .

و آن را به دلیل قانون وراثت , از نسل های گذشته به ارث  برده است ! و در نتیجه هنوز جامعه ما در حال رکود به سر می برد و حرکتی در جهت ترقی و رسیدن به مراتب عالی و ارزنده ننموده است .

در حالی که اگر کسی بتواند عادت های اشتباه را کنار زده و خود را به خصلت های ارزنده انسانی زینت دهد

به بهترین مقامات عالی دست می یابد .

روش فکری خود را تغییر دهید !

با یک جهش روحی و با یک تغییر سبک و روش فکری , تحول عمیقی در خود ایجاد کنید و راه خود را از افرادی که برایشان غیبت و ظهور تفاوت چندانی ندارد (در عمل) جدا کنید .

یقین داشته باشید که همان گونه که بی تفاوتی و غفلت  نسبت به پدر جسمانی گناهی بزرگ است ؛ بی تفاوتی و غفلت نسبت به پدر معنوی گناهی بزرگتر است و سرانجامی تاریک و شوم برای انسان خواهد داشت.

اگر تاکنون نسبت به امام عصر (عج) بی تفاوت بوده اید و فرق میان ظهور و غیبت آن حضرت را درک نکرده اید و در اندیشه  ظهور حیاتبخش آن حضرت نبوده اید ؛ اگر تاکنون  اهل دعا و نیایش برای فرارسیدن  روزگار پر شکوه  عصر ظهور  نبوده اید , و نمی دانستید  که نسبت به امام زمان و مولای خویش وظیفه ایی ویژه بر عهده دارید ؛ اکنون که این حقیقت را دریافتید  و درک نمودید که در زمان غیبت وظیفه ایی سنگین بر عهده مردم است , خود را از غفلت نجات دهید  و با یک اراده قوی و با یک تصمیم جدی  ؛ گذشته خود را جبران کنید و با تلاش و کوشش در مسیر انتظار حضرت بقیة الله گام بردارید.

یقین داشته باشید روح عظیم انسان , آفریده نشده است که وابسته به مادیات و مسائل بی ارزش دیگر گردد ؛ بلکه برای آن خلق شده است که با آشنایی با مسائل معنوی و شناخت خداوند  و جانشینان او به سوی مسائل الهی کشیده شود.

آیا سزاوار است انسانی که می تواند مانند سیّد بحرالعلوم و مرحوم شیخ انصاری با امام زمان (عج)  ارتباط داشته باشد , روح خود را غرق در اندیشه های مادی نموده و وجود خویش را گرفتار قید و بند های غفلت زا نماید؟؟!!

آیا سزاوار است در میان هفت ملیارد جمعیّت انسان در سراسر جهان تعدادی بس اندک با مفاسد عصر غیبت آشنایی داشته باشند ؟؟

چرا نباید همه انسان ها از ارزش انسانی خود با خبر باشند و بدانند در صورتی دارای قدر و بها هستند که بتوانند به خداوند و جانشین او در این روزگار توجه داشته باشند؟؟؟

اگر همه انسان ها لیاقت چنین مقامی را ندارند و این مقام از آن گروهی خاص است , چرا ما و شما از آنان نباشیم ؟؟؟

برگرفته از کتاب صحیفه مهدیّه

 فاصله‏ى ما هفتصد مترى اگر مى‏شد. راهى نبود. آن محاصره و آن آتش نمى‏گذاشت من بروم برسم به مهدى و مهدى مرتب مى‏گفت «پاشو تو بیا، احمد!»
 صداش مثل همیشه نبود. احساس کردم زخمى شده. حتى صداى تیرهاى کلاش از توى بى سیم مى‏آمد. بارها التماسش کردم. بارها تماس گرفتم. تا این که دیگر جواب نداد. بى سیم‏چى‏اش گوشى را برداشت گفت «آقا مهدى نمى‏خواهد، یعنى نمى‏تواند حرف بزند...»
 ارتباط قطع شد. تماس گرفتم، باز هم و باز هم و نشد. زمین خوب به عراقى‏ها سرعت عمل داده بود و مى‏آمدند جلو و من هیچ کارى نمى‏توانستم بکنم، جز این که باز تماس بگیرم. به خودم مى‏گفتم چرا نرفتم و اگر رفته بودم، یا مى‏ماندم یا باهم برمى گشتیم مى‏آمدیم. بى سیم مهدى دیگر جواب نداد. آتش عراق آن قدر آمد پیش، که رسید به ساحل و تمام آن جا اشغال شد. یعنى راهى هم که باید مهدى از آن مى‏گذشت رفت زیر دید مستقیم عراقى‏ها. مجبور شدیم برویم در امزاده‏یى در آن حوالى پناه بگیریم. از آن جا با مهدى تماس بى‏جواب گرفتم. یکى از بچه‏ها گفت دیده که مهدى را آورده‏اند کنار ساحل و سوار قایق کرده‏اند. هنوز هیچ چیز معلوم نبود. انتظار داشتیم شب بشود و مهدى از تاریکى شب استفاده کند بیاید. نیامد. فرکانس بى سیمش آن شب و فردا هنوز فعال بود، هنوز دست عراقى‏ها نیفتاده بود. همان شب آتش سنگینى ریخته شد طرف جایى که ما بودیم. به خودمان گفتیم «یعنى مهدى مى‏تواند از سد این آتش بگذرد؟»
 فردا و پس فردا را هم منتظر ماندیم. به خودمان وعده دادیم الان ست که مهدى شنا کند بیاید، خسته‏ى خسته، و حتما خندان.
 براى من تلخ بود مطمئن باشم مهدى نمى‏توان از محاصره‏ى عراقى‏ها جان سالم به در ببرد. مى‏دانستم حتما به خاطر نیروهاش، زخمى‏ها و شهیدهاش، آن جا مانده، تا اگر راهى بود و توانست، یا با هم بیایند یا با هم شهید شوند. مى‏دانستم مهدى کسى نیست که به خودش و بقیه اجازه بدهد دست شان را جلو دشمن بالا ببرند و تسلیم شوند مى‏دانستم تا آخرین لحظه و تا آخرین نفر خواهند جنگید. مى‏دانستم مهدى فرماندهى تاکتیکى‏ست و اگر وقت داشته باشد حتما موضعش را عوض مى‏کند. مى‏دانستم مهدى دنبال راه نجات همه بوده اگر مانده. مى‏دانستم اگر به من گفت آن جا جاى خوبى‏ست خواسته عمق فاجعه را به من بفهماند بگوید اگر آمدنى هستم بیایم. که کاش مى‏رفتم و از زبان بچه‏ها نمى‏شنیدم چطور تیر خورده. با آن چشم‏هاى همیشه خسته و با آن نگاه همیشه جستجوگر و با آن آرامش همیشگى. این خستگى را از شب قبل از رفتنش یادم هست که هیچ کدام‏مان روى پاهامان بند نبودیم. چون خاکریز یک گوشه از خطمان وصل نشده بود. هر کس را که مى‏فرستادیم شهید مى‏شد.
 عصر بود گمانم، یا شب حتما، که با مهدى قرار گذاشتیم یکى را پیدا کنیم برود خاکریز را وصل کند. قرار شد استراحت کنیم، تا بعد ببینیم چى کار مى‏شود کرد. سنگرمان یک سنگر عراقى بود. بچه‏ها با چند تا پتو قابل تحملش کرده بودند. چشم‌ها‌م سنگین شد و خوابم برد. مهدى هم نمى‏توانست بیدار بماند. یک نفر آمد کارمان داشت. به مهدى گفتن بخوابد. خودم رفتم ببینم او چى مى‏گوید. مهدى خوابید. من آمدم از سنگر بیرون و نشسته بودم. بچه‏ها آمدند گفتند با مهدى کار دارند و پیداش نمى‏کنند.
 گفتند «کجاست؟»
 گفتم «خواب ست. همین جا.»
 رفتند سنگر را گشتند. نبود.
 گفتم «مگر مى‏شود؟»
 خودم هم رفتم دیدم. نبود. تا این که تماس گرفت.
 گفتم «مرد حسابى! کجا گذاشته‏اى رفته‏اى بى خبر؟ ما که زهره‏مان ترکید.»
 گفت «همین جام. توى خط.»
 گفتم «آن جا چرا؟»
 جوابم را مى‏دانستم. مى‏دانستم حتما رفته یکى از یولدوزرها را برداشته و آن خاکریز را... گفتم «مى‏خواهى من هم بیایم؟»
 گفت «لازم نیست. تمام شد.»
 زیر آن آتشى که هر کس را مى‏فرستادیم شهید مى‏شد، مهدى رفت آن خاکریز را وصل کرد و یک بار دیگر به من فهماند که مى‏شود از آتش نترسید و حتى وسط آتش سر بالا گرفت. فکر کنم بله، توى همین عملیات بدر بود که یادم داد چطور به دل آتش بزنم. هر دو سوار موتور بودیم. من جلو و او عقب. آتش آن قدر وحشى بود که در یک لحظه به مهدى گفتم «الان ست که نور بالا بزنیم.»
 توقف کردم تا جهت آتش را تشخیص بدهم و کمى هم از... که مهدى گفت «نایست! برو! سریع!»
 دو طرف مان آب بود. لحظه به لحظه گلوله مى‏خورد کنارمان و من مى‏رفتم، با سرعت و سر خمیده، و در آینه‏ى موتورم مى‏دیدم که مهدى چطور صاف نشسته و حتى یک لحظه هم به خودش اجازه نداده نگران چیزى باشد. آرام آرام سرم را بالا گرفتم و همقد مهدى شدم. احساس مى‏کردم اگر هم شهید شوم، آن هم آن جا و کنار مهدى و سوار آن موتور، جور خوبى شهید خواهم شد و از این احساس شیرین، در آن حلقه‏ى آتش و آب، فقط مى‏خندیدم.

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل الفرجهم

منتظر نظرات شما دوستان گرانقدر هستم .